خورشيد ديگري جاي پدر نشست
او يك امام بود،هرچند بي قيام
اويك رسول بود جبرييل شاهد ست
در اخرين كلام حرفش نماز بود
اين يك نماز نيست تيغيست روي دست
از پاي منبرش بستند دست او
قومي عبا به دوش،جمعي قلم بدست
آتش چه ميكند با خانه ئ خليل
كاذب چه ميبرد از صادق الست
حرف از ثواب شد تسييع آمدند
اي دهر نايكار، اي روزگار پست
زير جنازه اش جمعند عد ه اي
فاميل بي نماز، يا با نماز مست
كاش از ره ثواب جمعي به كربلا
تشييع شاه را بودند پاي بست
وقتي افق شكست راسي طلوع كرد
منبر سنان شدو واعظ بر آن نشست
www.vataneparsi.blogfa.com
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر